Lifestyle เขียนบทความไม่ออก..ไม่รู้จะเขียนอะไรดี

เขียนบทความไม่ออก..ไม่รู้จะเขียนอะไรดี
     ผมเป็นคนหนึ่งที่นั่งโง่ๆ อยู่ในห้องหนึ่ง แล้วก็มีคอมอยู่พร้อมกับเน็ตความเร็วสูง แต่ต้องเกรงใจว่าเราจะดูอะไรดีใน Youtube ซะงั้น เหมือนกับอยู่ในกรงเล็กๆที่ไม่สามารถออกไปได้ ที่สำคัญเลยเครื่องมือนี้มันทำให้ผมรู้ว่า เราต้องเริ่มเขียน Blogger ซักบทความหนึ่งเพื่อลงผลงาน แต่แล้วก็งงกับตัวเองว่าจะเขียนอะไรลงไปดี ความรู้สึกก็ตื้อไปหมด...

     ทุกๆวันของการใช้ชีวิตของผมก็เริ่มจากตื่นเช้า ช่วงเวลา ตี 5.30 น. มาทำความสะอาดที่ทำงาน ที่ทำงานผมก็จะมีที่นั่งของหัวหน้าสุดเท่ อีกคนหนึ่งที่อยู่ฝั่งซ้ายมือผมก็จะเป็นรองหัวหน้าสุดขรึม และ อีกคนก็จะเป็นลูกพี่ผมที่ชิวไปซะทุกเรื่อง และผมเองที่เป็นลูกน้องสุด ทั้งหมดก็จะมีอยู่ 4 คน ที่ทำงานนี้

     หัวหน้าที่ทำงานมักจะชอบตีไก่เป็นพิเศษ กับ ลูกพี่ของผม ไม่ว่าจะเช็ดไก่ ดูแลไก่ ให้อาหาร การกีฬาไก่ เชิงไก่ ทุกๆเรื่อง หัวหน้าและลูกพี่ผมจะรู้หมด...ในบางครั้งก็แพ้จากการตีไก่มา...แต่ก็ไม่เสียใจซักเท่าไหร่เพราะหัวหน้าจะเพาะพันธุ์ไก่ตีที่มีคุณภาพ และทำราคาได้คุ้มกว่า ที่สำคัญไม่เสี่ยงต่อการตีไก่ด้วย

     หัวหน้ารองของผมนั้น จะโหดนิดๆ บางทีก็ดูตลกบ้าง แต่ก็คงมาดความขรึม ซึ่งบางทีก็เป็นคนที่น่ากลัว แต่อีกมุมหนึ่งหัวหน้ารองก็มีมุมหน้ารักเหมือนกัน เพราะก็อยากเข้ากับพวกๆเรากันบ้างนี่หละที่ทำงานของผม

     ส่วนผมเองหนะหรอ ผมก็คอยทำความสะอาดที่ทำงานตามที่ผมพูดไปแล้วข้างบน 5.30 น. ส่วนวันเสาร์อาทิตย์จะตื่นสายหน่อยเพราะเป็นวันหยุด การทำงานของผมก็ไม่มีอะไรมากเพียงแค่พิมพ์ และก็พิมพ์ และพิมพ์อยู่หน้าคมอย่างงี้ไปจนครบ 2 ปี เต็ม ตอนนี้หนะหรอ ผมก็อยู่ที่นี่เกือบปีแล้ว รู้สึกเซงเป็นบางครั้ง แต่ก็มี Blogger นี่หละคอยให้ความอบอุ่นอยู่เสมอ

     ที่ทำงาน ที่นี้ดีอยู่อย่าง คือผมเองเป็นคนต่างถิ่น เขาจะให้ทำงาน 20 วัน กลับบ้านลาได้ 10 วัน นอนตีพุงสบายใจ นี่แหละก็คือชีวิตการทำงานของผม

เอ๊ะ แล้วผมเขียนบทความมาถึงขนาดนี้ได้ยังไงเนี้ย งงตัวเองเหมือนกัน และนี้ก็พิมพ์แบบไม่มีเหตุผลอะไร พิมพ์มันไปเรื่อยๆ ฮ่าๆๆๆ ผมบ้า ไปหละ ยังไงก็ขอขอบคุณทุกๆท่านที่มาอ่านนะครับ ช่วงนี้หน้าหนาว อย่าลืมใส่เสื้อผ้าอุ่นๆ ห่มผ้าหนาๆ ใส่ถุงเท้าให้เรียบร้อยก่อนนอนด้วยนะ บ้ายๆ เจอกันใหม่นะ